Kategoria: Bez kategorii

Drodzy Superwizorzy,

Protokół nr 3/2016
z posiedzenia Rady Superwizorów Psychoterapii Uzależnień
z dn. 01.07.2016

Obecni:
Agnieszka Litwa – Janowska
Iwona Kołodziejczyk
Grażyna Rychlicka-Schirmer
Dorota Reguła

1. Przewodnicząca Rady RSPU poinformowała o przekazaniu listu intencyjnego w sprawie zawarcia porozumienia pomiędzy RSPU a Zarządem SNP PTP w celu przystąpienia do Grupy Roboczej zajmującej się integracją w zakresie superwizji.
2. Rada RSPU podjęła decyzję o przesłaniu do P.A.R.P.A. oraz K.B.P.N listu intencyjnego, deklarującego współpracę w zakresie konsultacji nowych uregulowań formalno-prawnych, dotyczących psychoterapii uzależnień, prowadzonych obecnie przez M.Z.
3. Przewodnicząca RSPU poddała pod dyskusję wniosek kandydata ubiegającego się o certyfikat superwizora RSPU, zawierający prośbę o przyznanie go w trybie innym, niż zwykły.
4. W wyniku dyskusji nad wyżej wymienionym wnioskiem Rada opracowała projekt uchwały stwierdzający, iż do czasu uruchomienia własnego szkolenia akredytacyjnego dla aplikantów na superwizorów, uznaje się za równoważne inne szkolenia, pod warunkiem, że spełniają one kryteria szkolenia akredytowanego przez RSPU. Uchwała będzie głosowana przez Radę w trybie obiegowym.

Protokół Rada RSPU

Szanowny Pan
Jarosław Pinkas
Sekretarz Stanu
Ministerstwo Zdrowia

Szanowny Panie Ministrze,

W imieniu Rady Superwizorów Psychoterapii Uzależnień pragniemy odnieść się do projektu rozporządzenia MZ w sprawie szczegółowych kryteriów wyboru ofert
w postępowaniu w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Naszym zdaniem tworzy ryzyko zdewaluowania dotychczasowych osiągnięć oraz rangi lecznictwa uzależnień w systemie opieki zdrowotnej w Polsce,
a co za tym idzie może doprowadzić do pogorszenia jakości i skuteczności leczenia osób uzależnionych i ich rodzin. Zachwianie dotychczasową stabilnością systemu może w perspektywie zaowocować znaczącym obciążeniem państwa
i społeczeństwa konsekwencjami w innych obszarach życia społecznego, będą to m.in. efekty wypadków, bardzo wysokie koszty leczenia przewlekłych schorzeń, rozpad rodzin, nasilenie przemocy domowej, głębokie zaniedbania w opiece nad dziećmi, pogorszenie problemów z piciem, absencją w pracy, nasilenie bezrobocia, zadłużenia w rodzinach z problemem uzależnień, zwiększenie ilości przestępstw,wypadków samochodowych pod wpływem środków psychoaktywnych itd. Jesteśmy przekonani, że przy wzajemnej współpracy będziemy zdolni wypracować zmiany, które dadzą możliwość dalszego rozwoju i udoskonalania dotychczasowego systemu lecznictwa uzależnień, tak, by Polska mogła się szczycić wzorcowymi rozwiązaniami w tym obszarze i ich efektem: trzeźwym, odpowiedzialnym społeczeństwem, w którym wyżej wymienione problemy jesteśmy w stanie monitorować i ograniczać do minimum. Tego rodzaju progres- możliwy, ze względu na świetnie przygotowaną merytorycznie i doświadczoną kadrę lecznictwa uzależnień, specjalistyczne programy leczenia i to zarówno w obszarze uzależnień chemicznych jak i behawioralnych, dobrze działający system superwizji w tym obszarze.

Czytaj całą treść pisma

Continue reading →

Rada Superwizorów Psychoterapii Uzależnień działa na mocy porozumienia z dnia 25 stycznia 2013 r. zawartego pomiędzy Polskim Towarzystwem Badań nad Uzależnieniami, Polskim Towarzystwem Psychoterapii Uzależnień, Krakowskim Stowarzyszeniem Terapeutów Uzależnień i Polskim Stowarzyszeniem Psychoterapii Integracyjnej. Aktualnie upływa pierwsza – trzyletnia kadencja.

Continue reading →

KODEKS ETYCZNY  TERAPEUTY  UZALEŻNIEŃ

Kodeks powstał w oparciu o Kodeks Etyczno- Zawodowy terapeuty uzależnień  oraz Kodeks Etyczny Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

PREAMBUŁA

Dla terapeuty  naczelną wartością jest niesienie pomocy psychologicznej osobom zgłaszającym się na psychoterapię.

Współpracując z przedstawicielami innych zawodów, terapeuta  nie przekracza granic swoich kompetencji i szanuje kompetencje innych specjalistów. Jednocześnie dba o utrzymanie własnej tożsamości zawodowej, respektuje cele wartości właściwe własnej profesji i wystrzega się identyfikacji z postawami zawodowymi innych specjalistów, jeśli te postawy są niezgodne z zasadami etycznymi zawodu. Zasada ta obowiązuje zawsze, ilekroć występuje on w swojej roli zawodowej, bez względu na to, jakie są specyficzne cele i zadania instytucji, w której jest on zatrudniony. W przypadku rezygnacji z wykonywania zawodu na rzecz innych ról zawodowych (np. administracyjnych) terapeuta  nie może świadomie i celowo wykorzystywać związanej z kierunkiem wykształcenia wiedzy oraz umiejętności poznawania ludzi i oddziaływania na nich w sposób niezgodny z etyką zawodową.

Wykonując czynności zawodowe terapeuta przestrzega następujących zasad:

1. Terapeuta dba o najwyższy standard swoich usług stawiając równocześnie dobro pacjenta na pierwszym miejscu tak w sytuacjach zawodowych jak też w innych sytuacjach powiązanych i graniczących z sytuacją zawodową.
2. Terapeuta dba o pozytywne normy, przejrzystość, uczciwość i kulturę relacji wobec współpracowników w miejscu swoich działań zawodowych
3. Terapeuta dba o rozwój i podtrzymywanie dobrej jakości usług w miejscu swojej pracy i strukturze organizacyjnej, za która jest odpowiedzialny.
4. Terapeuta zna granice swoich kompetencji i nie podejmuje zadań przekraczających jego możliwości. Dokłada wszelkich starań, aby zapewnić jak najwyższy poziom wykonywanej pracy.
5. Przyjmując określoną postawę wobec norm moralnych i obyczajowych w życiu prywatnym terapeuta  zdaje sobie sprawę, że jego decyzje w sprawach osobistych mogą wpłynąć na jakość jego czynności zawodowych, a także rzutować na zaufanie społeczne.
6. Obowiązkiem terapeuty  jest stały rozwój zawodowy i dążenie do stałego rozwoju osobistego. Kwalifikacje terapeuty  powinny odzwierciedlać aktualny poziom wiedzy przedmiotowej i technik terapeutycznych.
7. Terapeuta  zawsze rzetelnie przedstawia swoje wykształcenie, kwalifikacje i kompetencje profesjonalne, w tym doświadczenie zawodowe oraz zakres oferowanych czynności. Gdy oferuje lub reklamuje swoje usługi zawodowe jest w tej sprawie szczególnie uważny.
8. Terapeuta  ustosunkowuje się twórczo do zastanego dorobku  swojej dyscypliny. Jest krytyczny wobec własnych dokonań, zaś rozpowszechniając je ujawnia sposoby dotychczasowej weryfikacji. Dąży do bezstronności i obiektywizmu w ocenie nowych technik oddziaływań terapeutycznych i nieprofesjonalnych form pomocy oraz powstrzymuje się od działań utrudniających ich rozwój, nie mając po temu merytorycznych powodów.
9. Terapeuta  zajmujący się działalnością naukową udostępnia swój dorobek naukowy, przestrzegając zasad odpowiedzialności zawodowej, dobra osoby i dobra społecznego.
10. Terapeuta  powstrzymuje się od wykonywania czynności zawodowych, jeżeli okoliczności (moralno – prawne, pokrewieństwo, powiązania emocjonalne) lub jego własny aktualny stan fizyczny czy psychiczny są tego rodzaju, że mogą istotnie obniżyć poziom wykonywanej pracy lub zakłócić bezstronność osądu zawodowego.
11. Terapeuta i nie podejmuje działań zawodowych będąc pod wpływem środków     zmieniających nastrój .
12. Terapeuta  nie nawiązuje relacji erotycznych i seksualnych z pacjentami;
13. Terapeuta uzależnień nie  pożycza od pacjentów pieniędzy
14.  Terapeuta nie wykorzystuje pacjentów poprzez darmową pracę czy usługi na rzecz prywatną i/lub instytucji poległej terapeucie
15.  Terapeuta wykazuje stałą troskę o prestiż i poziom wykonywania zawodu. Nie udostępnia specyficznych technik diagnostycznych i terapeutycznych osobom nieprzygotowanym do ich kompetentnego stosowania. Przeciwstawia się podejmowaniu działalności terapeutycznej, przez osoby nie posiadające do tego kwalifikacji
16. Terapeuta  nie może akceptować psychologicznych i rzeczowych warunków pracy, które uniemożliwiają stosowanie zasad etyki zawodowej. Powinien domagać się poszanowania dla etyki działań profesjonalnych, bez względu na pozycję jaką zajmuje w hierarchii zawodowej.
17.  Terapeuta powinien dbać o jakość swoich działań zawodowych niezależnie od tego, kto jest odbiorcą jego czynności i jaki jest jego osobisty stosunek do tej osoby czy osób. W szczególności intencja niesienia pomocy i staranność w wykonywaniu czynności zawodowych nie zależy od takich właściwości pacjenta jak: pozycja społeczno – zawodowa, sytuacja materialna, poglądy polityczne, światopogląd i system wartości, rasa, narodowość, wiek oraz charakter problemów wymagających interwencji doradczej lub pracy terapeutycznej.
18. Terapeuta  powinien  poinformować pacjenta o ewentualnym ryzyku związanym z metodami terapeutycznymi oraz o istniejących metodach alternatywnych, z  uwzględnieniem metod nie psychologicznych.  Jeśli terapeuta nie jest w stanie udzielić skutecznej pomocy wskutek braku kwalifikacji  potrzebnych w danym wypadku lub powstania wadliwej relacji z pacjentem, kieruje go do innego specjalisty.
19. Rozpoczynając pracę terapeuta  każdorazowo uzgadnia z pacjentem cel i zakres swoich oddziaływań oraz zasadnicze sposoby postępowania. Ustalenia te mają charakter wstępny i mogą ulegać zmianie w toku dalszych kontaktów.
20. Terapeuta  respektuje system wartości pacjenta i jego prawo do podejmowania własnych decyzji, nie powinien jednak podejmować się interwencji, jeśli jej cele oraz stosowane metody nie byłyby zgodne z jego etyką zawodową.
21. Osoby zgłaszające się do terapeuty  nie z własnej inicjatywy zarówno dorośli jak i dzieci, powinny być przez niego poinformowane o celu postępowania, stosowanych metodach, wynikach i sposobie ich udostępnienia. Terapeuta  stara się uzyskać akceptację  planowanych czynności zawodowych przez te osoby.
22. Osoby małoletnie powinny być traktowane w sposób szczególny, ze względu na ograniczenie lub brak prawnych możliwości stanowienia o własnej osobie. Podstawową zasadą pracy z osobami małoletnimi jest ich dobro, co oznacza, że osoby te w kontaktach z terapeutą mają prawa nie mniejsze niż pacjenci dorośli. W razie stwierdzenia naruszenia przez instytucje i osoby dorosłe dobra małoletniego terapeuta  ma prawo odmówić współpracy z tymi instytucjami i osobami.
23. Terapeutę  obowiązuje przestrzeganie tajemnicy zawodowej. Ujawnienie wiadomości objętych tajemnicą zawodową może nastąpić jedynie wtedy, gdy poważnie zagrożone jest bezpieczeństwo pacjenta lub innych osób, a także na polecenie upoważnionych z mocy ustawy instytucji.  Jeśli jest to możliwe, decyzję w tej sprawie należy dokładnie omówić z doświadczonym i bezstronnym kolegą. Materiały poufne powinny być komisyjnie zniszczone, jeśli zaistnieją warunki grożące ich ujawnieniem.
24. Wnikanie w intymne, osobiste sprawy pacjenta dopuszczalne jest jedynie w takim zakresie, jaki uzasadniają właściwie pojęte cele pomocy pacjentowi w powrocie do zdrowia.
25. Współpracując ze specjalistami z innych dziedzin lub korzystając z ich konsultacji (tj. wykonując czynności na ich zlecenie), terapeuta udostępnia wyniki własnych badań tylko  w takim stopniu, w jakim jest to potrzebne. Informuje przy tym o konieczności utrzymania tych danych w tajemnicy – zgodnie z ustawą o ochronie danych osobistych i o ochronie zdrowia psychicznego.
26. Korzystając z pomocy personelu pomocniczego bez pełnych  kwalifikacji (np. stażyści, studenci pielęgniarki itp.), terapeuta  odpowiada za realizację zasad etyki zawodowej. W szczególności terapeuta  powiadamia asystentów o obowiązku bezwzględnego przestrzegania tajemnicy zawodowej, za wyjątkiem zagrożenia bezpieczeństwa osób, a materiały powierzone im do opracowania zabezpiecza w miarę możliwości przed imienną identyfikacją.
27. Terapeuta  jest świadomy niebezpieczeństw wynikających z jego możliwości wpływania na innych ludzi, w związku z czym poddaje się superwizji lub konsultacji klinicznej.
28. Terapeuta  nie jest obojętny na odstępstwa od zasad etyki zawodowej ze strony innych terapeutów. Stwierdzając nieetyczne postępowanie kolegi w sprawach zawodowych lub dowiadując się o takim zachowaniu, stara się przekonać go o niewłaściwości jego czynów, korzystając gdy trzeba, z pomocy kolegów. Jeśli taka interwencja okazuje się nieskuteczna, zgłasza sprawę do komisji, która określa dalszy sposób jej załatwienia.
29. Krytyczna ocena pracy i działalności innych nie powinna mieć charakteru deprecjonującego osobę.  Terapeuta powstrzymuje się od wydawania takich ocen w obecności osób postronnych, dbając o nie podważanie zaufania.
30. Terapeuta jako nauczyciel, zwłaszcza przy nauczaniu umiejętności praktycznych, zdaje sobie sprawę, że jego postępowanie w stosunku do pacjentów czy podopiecznych kształtuje postawy zawodowe uczniów i w ramach racjonalnych możliwości czuje się za nie odpowiedzialny.
31. W zajęciach dydaktycznych, podczas których prowadzone są  demonstracje osób lub wytworów, terapeuta  unika momentów o charakterze widowiskowo-sensacyjnym. Wszelkie demonstracje powinna cechować dyskrecja i takt. Jeśli demonstracja dotyczy osób, udział w niej powinien być w pełni dobrowolny a osoby uczestniczące powinny być chronione przed skutkami ujemnymi. Jeśli pojawi się ryzyko zaistnienia takich skutków, należy demonstrację przerwać zaś ewentualne szkody naprawić. O ile to możliwe, demonstracja powinna służyć pacjentowi.
32. Zajęcia dostarczające uczestnikom okazji do wglądu we własne problemy emocjonalne oraz wpływające na struktury osobowości pacjenta mogą być prowadzone jedynie przez terapeutów  posiadających odpowiednie przeszkolenie. Terapeuta  prowadzący tego rodzaju zajęcia odpowiada za ich bezpośrednie i odległe skutki i nie dopuszcza do tego, aby były to skutki niekorzystne dla uczestników.
33. Terapeuta , w miarę swoich możliwości, przeciwdziała nauczaniu psychoterapii przez osoby nie posiadające odpowiednich kwalifikacji potwierdzonych certyfikatem, np. zgłaszając takie fakty do Komisji Etycznej.
34. Zasady Kodeksu Etycznego obowiązują wszystkich terapeutów w rozumieniu określonym we wstępie do Kodeksu. Postępowanie sprzeczne z Kodeksem Etycznym pociąga za sobą sankcje, o których orzeka Regulamin Komisji Etycznej.

Pobierz KODEKS TERAPEUTY UZALEŻNIEŃ

W tym roku spotkaliśmy się już po raz trzeci w Warszawie, 28.11.2015  w Ośrodku Nowolipie.

Stało się tradycją dorocznych zjazdów naszego środowiska , że oprócz roboczej dyskusji nad sprawami , które są dla nas ważne, część spotkania jest zawsze okazją do dzielenia się nowymi spojrzeniami na problemy naszych pacjentów i  superwizantów, oraz dobrymi praktykami. Tym razem znowu mieliśmy okazję do interesującej i żywej wymiany myśli i doświadczeń  rozwijających nas w roli superwizora. Continue reading →

Nowy numer konta bankowego: 21 1940 1076 3085 1948 0013 0000

Po raz drugi wzięliśmy udział w konferencji superwizorów zorganizowanej przez Sekcję Naukową Psychoterapii i Sekcję Naukową Terapii Rodzin Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

Konferencja przebiegała w duchu prezentacji różnorodności traktowania tematu przewodniego spotkania. W ramach naszej aktywności zaproponowaliśmy panel dyskusyjny : „Psychoterapia uzależnień- inna superwizja ?”.

Panel moderowali Elżbieta Rachowska i Andrzej Słowikowski

Swoimi doświadczeniami i refleksjami dotyczącymi głównie tego, czy superwizja w psychoterapii uzależnień różni się od superwizji prowadzonej w głównych nurtach psychoterapii dzielili się: Dorota Reguła, Agnieszka Litwa- Janowska, Małgorzata Kowalcze, oraz Tomasz Ptak. Konkluzje dyskusji wskazywały na wiele wspólnych mianowników dotyczących rozumienia istoty superwizji, zasad, przebiegu procesu superwizyjnego i innych ważnych aspektów. W naszym odbiorze, oraz w świetle otrzymanych informacji zwrotnych nasz panel spotkał się z dobrym przyjęciem i zainteresowaniem, był też kolejnym argumentem i krokiem do integrowania środowisk superwizorów

W sesji plenarnej „ Jakie zasady są potrzebne w pracy grup superwizorów w ramach kształcenia ustawicznego” Agnieszka Litwa – Janowska prezentowała doświadczenia naszej grupy superwizorów funkcjonującej autonomicznie od trzech lat. Rozważano znaczenie istnienia takich grup dla środowisk, własnego rozwoju, istotę i specyfikę reguł w nich obowiązujących, styl pracy i procesy w nich zachodzące.

Z dużym uznaniem w środowisku superwizorów spotkały się nasze doświadczenia związane z utworzeniem i trzyletnią już działalnością Rady Superwizorów Psychoterapii Uzależnień. Stało się to inspiracją do pomysłu utworzenia Rady Superwizorów, która mogłaby funkcjonować ponad podziałami, niezależnie od towarzystw, szkół, czy modalności.

W pracach zespołu roboczego będą brały udział Przewodnicząca i Wiceprzewodnicząca Rady Superwizorów Psychoterapii Uzależnień, aby dzielić się doświadczeniami budowania rady i wnosić perspektywę doświadczeń naszego środowiska pracującego w obszarze superwizji i psychoterapii uzależnień. Pracą dziesięcioosobowego zespołu pokieruje Jarosław Gliszczyński.

Wydaje się, że właśnie taka idea integracji, to szczególnie ważny efekt tegorocznej konferencji superwizorów.

Fotorelacja

Andrzej Słowikowski , Agnieszka Litwa- Janowska